Bonjour papa!

Ik had net de deur van de living opengeduwd na mijn werkdag en dit was de begroeting van meneertje nummer 1.

Bonjour jeune homme!

Gooide ik er uit.

We hebben Frans geleerd vandaag papa! Vertelde de jongeman vol trots.

Waarop ik zelf zei:

Comment ça va?

Meneertje nr. 1 herhaalde:

Comment ça va?

– Je suis francophone.

Meneertje nr. 1:

Je suis pasparron.

Dat laatste woordje is nog een beetje moeilijk hoor papa. Wat betekent dat?

– Ik ben Franstalig.

Meneertje nr. 1:

Ah, neen, dat is niet waar hé, want wij spreken onze taal met onze mond!

Zalig om te zien hoe snel die kleine kereltjes met taal weg zijn. Hoe enthousiast ze ook zijn om taal te leren en te weten wat dingen willen zeggen in een andere taal. We proberen hen daar ook in te stimuleren. Zo mochten ze (vooral meneertje nummer 1, meneertje nummer 2 zorgde voor de mentale ondersteuning) op reis in Spanje en Portugal telkens de rekening (gaan) vragen aan de ober.

Fier dat ze waren dat ze dit mochten doen. En wij op hen natuurlijk.